Hazlar ve Günler (Les Plaisirs et les Jours) Marcel Proust'un ilk kitabı, 1896'da yayımlandı. Proust kitaptaki 1894 tarihli ithaf yazısında sayfaların bazılarını yirmi üç, çoğunu yirmi yaşında yazdığını belirtiyor. Kitap bir ithaf ve şiir,hikaye,deneme denebilecek çeşitli formlardaki on yazıdan oluşuyor. Bu yazılar kendi içinde sıklıkla kısımlara ayrılıyor, bol bol epigraf kullanılıyor. Bunlara ek olarak kitabın hacmi de küçük dolayısıyla bir çırpıda okuyunca art arda etrafa saçılan üstelik pek biçimli de durmayan havai görüntüler kalıyor geride. 

Hazlar ve Günler'i yazarın magnum opusu olan "Kayıp Zamanın İzinde" eserinin bir habercisi, bir önsözü olarak gören de var bence daha çok bir eskiz gibi -belki bir palimpsestteki silik yazılar gibi okumasam da olurmuş ama işte merak diyesiyim.

Sayılarla Hazlar ve Günler:

1.Sylvanie Vikontu Baldassare Silvande’nin Ölümü:5kısım,5epigraf

2.Violante ya da Dünyevi Eğlence: 4kısım,2epigraf

3.İtalyan Komedya’sından Parçalar:14kısım,1epigraf

4.Dünyevi Eğlence ve Müzik Aşkı:2kısım

5.Melankolik Dinlence:5kısım,2epigraf

6.Ressamların ve Müzisyenlerin Portreleri:Dördü ressam (Albert Cuyp,Paulus Potter,Antoine Watteau,Anthony Van Dyck) dördü müzisyenler (Chopin,Gluck,Schumann,Mozart) için olmak üzere sekiz şiirden oluşuyor.

7.Bir Genç Kızın İtirafları:4kısım,4epigraf

8.Şehirde Bir Akşam Yemeği:2kısım,1epigraf

9.Pişmanlıklar:30kısım,5epigraf

10.Kıskançlığın Sonu: 3kısım,3epigraf.

*

Kitaptaki 4. hikayeyle karşılaşma anında heyecanlanmıştım çünkü "bouvard ve pécuchet" alt başlığını taşıyordu ve bu isimler aslında Gustave Flaubert'in ilk kez 1881 yılında yayımlanan ve Türkçeye "Bilirbilmezler" adıyla çevrilen romanına aitti.

Proust'un hikayesinde Bouvard ve Pécuchet adlı iki arkadaş sosyeteye girmeye karar verir ancak bunu iyi bir şekilde yapabilmek için öncelikle sosyetenin tartıştığı konulara hakim olmaları gerekir. Böylelikle bu iki arkadaş çağdaş edebiyattan başlayarak revaçtaki her konuyla yüzeysel ilgilenir,atıp tutar.

“Kısacası, herkes kötü yazıyordu. Bouvard’a göre bunun suçlusu aşırı özgünlük arayışı, Pécuchet’e göre de örflerin yozlaşmasıydı(s.82)”